Sen her gün tecavüz ediyorsun
Başbakan’a ömür biçen gazetenin Genel Yayın Müdürü döktürmüş. Ülkede ne kadar olumsuzluk varsa alt alta sıralamış. Mutat olduğu üzere terör meselesini yine çarpıtıp istismar etmiş. En alta daAfyon‘da bir hemşireye tecavüz olayını yazmış. Ülkeyi yönetenlere“kendinize gelin mesajı” göndermiş:
– Yoksa, ülke her gün ölüm, dayak, işkence ve baskı haberleri ile uyanacak.
Söz, “tecavüzden” açılınca, benim de aklıma bir dizi olay geldi…
Bu ülkede Başbakan‘a 2 yıl ömür biçilip, Tıp Bilimi‘ne tecavüz edildi. Milli irade ve halkın değerleri sürekli olarak aşağılanıp, tecavüz üstüne tecavüze uğradı. Halkın yüzde 50 oy verdiği insanlar için“çapsız” ve “sahtekâr” ifadeleri kullanılarak, kişilik +haklarına ağır tecavüzlerin altına imza atıldı.
Yetmedi, terör örgütünün tecavüzlerine haklılık kazandırılmaya çalışıldı. Son olarak da odun yığınlarının altına İçişleri Bakanı İdris Naim Şahin‘in adı yazılarak, basın yolu ile görülmemiş bir tecavüz örneği sergilendi. “Tecavüz” dediğin ille de fiziki olarak yapılmaz ki!..
Tecavüzün her çeşidinden örnekler veren adam, şimdi de kalkmış, tecavüzden şikâyet ediyor.
* * *
GÜLER MİSİN, AĞLAR MISIN
Bundan 15 sene önceydi. Hakan Osanmaz, Türkiye‘ye ilk deniz uçağını getirdi.
Getirdi, ama uçuramadı. Çünkü, Türkiye‘de deniz uçakları ile ilgili mevzuat yoktu. Tam iki sene mücadele verdi.
Sonunda uçuş izini çıktı…
O da “Oh be nihayet” diyerek, Ataköy Marina‘dan kalktı, Kemer Ayışığı Koyu‘na indi.
Kısa bir süre sonra yanında jandarmalar belirdi. Derdest edip kelepçelediler, götürüp içeri attılar. Ardından sorgulama başladı:
– Neden denize indin?
– Çünkü bu deniz uçağı, tekerleri yok.
Denize inmesi gerekir.
Buna rağmen uçak mühürlendi. Araya pek çok insan girdi. Hakan Osanmaz, şartlı olarak serbest bırakıldı. O da apar toparAnkara‘ya geldi. Hatırlı insanları araya sokup şortla dönemin Ulaştırma Bakanı‘nın huzuruna çıktı. Derdini anlattı. Bakandan bir yazı alıp jandarmaya götürdü.
Uçak serbest bırakıldı.
Uçak, aradan iki hafta geçtikten sonra Side‘ye indi. Osanmaz, yine jandarma tarafından tutuklanıp içeri atıldı. Bu defa daAntalya Havalimanı Başmüdür Yardımcısı Selahattin Kurt‘un çabaları ile serbest bırakıldı.
Çünkü, düzenleme yapılırken, önemli bir ayrıntı unutulmuştu. Uçağa “uçuş izni” verilmiş, ancak denize “iniş izni”verilmemişti!
Deniz Uçağı uçuyor, ama her inişte problem yaşıyordu. Bazen Turizm İl Müdürü “Uçuşunu kestim” diyordu. Bazen Liman Başkanı, “Deniz benden sorulur, benden izin almadan nereye gidiyorsun” diye karşısına dikiliyordu. Kimi zaman da Sahil Güvenlik, “Asıl bana soracaksın” diye fırçayı basıyordu.
Nihayet gerekli yönetmelik çıktı. Deniz uçakları son bir yıldır denizlere rahatça inip kalkabiliyor.
Şimdi de göle inmek yasak. Üstelik dünya üzerinde sadece bizim ülkemizde!
Bizde mevzuat öyle diyor. İçme suyu havzalarında motorlu araçların kullanılması yasaklanmış. Deniz uçakları, teknelerle aynı statüye konulup “motorlu araç” olarak değerlendiriliyor.
ABD Filorida ve Meksika‘da ise, gölün çevresinde yaşayan insanlar, uçak sahiplerine yalvarıyor:
– Lütfen bizim göle de inin.
Niye mi?
Çünkü, uçaklar göle inip kalktıkça, suyu hareketlendiriyor. Pervaneler suyu havalandırıyor. Göldeki bu hareketlilik oksijeni çoğaltıyor. Suyun kalitesi yükseldikçe, içindeki canlılar da çoğalıyor.
Uçak sahipleri ise, tam 12 yıldır bu gerçeği anlatmaya çalışıyorlar. Çevre ve Şehircilik Bakanlığı ile Orman ve Su İşleri Bakanlığı arasında mekik dokuyup, izin almaya çalışıyorlar.
Bir arpa boyu yol alabilmiş değiller.
Türkiye, 1940‘lı yıllarda uçak üreten, üstelik bunları ihraç eden bir ülke. Havacılıkta bugün içinde bulunduğunuz durum ise aynen böyle. Yukarıda yazdıklarımın eksiği var, fazlası yok. İşe bu yüzden “Güler misin, ağlar mısın” dedim ya!
EMİN PAZARCI/TAKVİM
