Al sana “Ahaaa!!! Yaktım çıranı!” anlayışı

Beğenirsiniz beğenmezsiniz. Fikirlerine katılırsınız katılmazsınız ama Necati Doğru iyi bir yazardır. Kaleminin ucu bıçak gibi keskindir. Acıtır. Eğer niyeti illaki birinin canını sıkmaksa iyi yapar o işi. Ancak mesleğin evrensel değerlerine uymayan yanlış bir tarafı var. Fazla ideolojik! Hem de çok fazla! Diyebilirsiniz; “Yazar dediğin tavırlı olur! Taraflı olur. Belli bir ideolojiden bakarak ele alır memleket meselelerini” İtiraz etmem size. “Kesinlikle haklısınız” derim. Ancak küçük bir pencere açmak durumunda kalırım. Ve derim ki “Belli bir ideolojiden bakmak başka, ideolojik olmak başka!” Çünkü sorun Necati Doğru’nun hangi ideolojiye sahip olduğu değil. Sorun, sahip olduğu ideolojiyi “illaki savunacağım” derken düştüğü handikap! Doğru’nun bugünkü hükümeti beğenmemesi, her daim karşıt duruş sergilemesi, onların genel politikalarını, yerel uygulamalarını filan yerden yere vurması ve en mühimi CHP yanlısı tutum sergilemesi elbette ki çok doğal. Kimsenin söyleyecek bir sözü olamaz! Aksine ben Necati Doğru, Yılmaz Özdil, Emin Çölaşan gibi sırf iktidar karşıtı kalem oynatan yazarların çok önemli bir misyonu yerine getirdiklerine inanıyorum. Herkesin iktidarı alkışladığı, herkesin iktidara destek çıktığı bir düzen Türkiye’yi demokrasiden uzaklaştırıp geriye götürür. Yüzde 50 iktidarın arkasına aldığı bir halk gücü varsa, yüzde 50 de muhalefetin arkasına aldığı bir güç var. Birileri iktidara kalemiyle destek verirken, birilerinin de iktidarın karşısındaki kitlelerin sözcülüğünü yapması demokrasinin olmazsa olmazıdır.
Ancak… Hangi taraf olursa olsun… İster iktidar yanlısı, isterse iktidar karşıtı fark etmez…
Gündemin sıkı takipçisi olmak ve kullandığı argümanların güncelliğini korumasına dikkat etmek zorundadır.
İktidara illaki “şak şak yapacağım” ya da “yerin dibine sokacağım” mealindeki ideolojik yaklaşımlar bazen duvara toslatabilir!
Tıpkı Necati Doğru gibi.
Pazar günü Sözcü gazetesini okuyanlar gözlerine inanamadı. Yılların duayeni Necati Usta, ekonomi dünyası kulislerinin sıkı takipçisi Serpil Yılmaz’ın 4 yıl önce Milliyet’teki köşesinden yayımladığı mektubun sadece başlığını değiştirerek güncel, yepyeni bir şeymiş gibi okurlarına sunmuştu.
Gülünçtü olay ama aynı zamanda bir rezaletti Necati Doğru açısından.
“Fazla ideolojik” derken kast etmeye çalıştığım buydu işte. Maksat sadece AKP iktidarına vurmak ve illaki saldırmak…
Adım gibi eminim. O gün yazacak bir şey bulamamıştır. Bakmıştır, bakınmıştır ve “Bugün ne yazsam acaba?” diye… Sonra da okuru tarafından posta kutusunda gönderilen mektubu görmüştür. Ve havalara zıplayıp, “Aha! Şimdi yaktım çıranızı!” deyip almış, olduğu gibi koymuştur köşesine. İnanın, “Acaba bu mektup gerçek midir? Değil midir?” filan diye aramamıştır kimseyi. “Nasıl olsa mektubu adı sanı belli olan bir işadamı yazmış ve nihayetinde Başbakan’a kafa tutmuş, ‘kendine gel eyyy başbakan’ diyerek. Eee bana da malzeme lazım. Gerisi mühim değil” deyip göndermiştir yazı işlerine.
Yahu madem mektup dikkatini çekti ve kullanacaksın köşende… O zaman arasana adamı. Belki bugün aynı görüşte değil! Belki tam tersi bir görüşü savunuyor. Belki o mektubun bugün yayınlanmasından sıkıntı duyacak!
Bi alo desene! Hadi onu yapmıyorsun bari gir google’a. “Bi bakayım kimmiş bu adam. Neyin nesiymiş?” filan diye bakın.
Allahtan yaşı yetmiş yedi iken Başbakan Tayyip Erdoğan’a ithafen, “Ülke Bölünüyor” diye mektup yazan PET Holding Yönetim Kurulu Başkanı İşadamı Güntekin Köksal bugün hâlâ hayatta!
Ya olmasaydı! Ya Güntekin Bey hakkın rahmetine kavuşmuş olsaydı. Ne diyecekti Necati Doğru?
“Öbür taraftan yolladı rahmetli” filan mı? Allahaşkınıza lütfen söyleyin…
Böyle gazetecilik mi olur? Böyle muhalif kanadın, kitlelerin sözcülüğü mü olur?
Böyle ustalık, böyle duayenlik mi olur?

SEVİLAY YÜKSELİR/SABAH