Yolunu gözlediğimiz nazlı hilal
Hoş geldin. Bizi gökleri beklerken buldun yine. Güneş’ler ve Ay’lar doğup battı kim bilir kaç kez. Kim bilir kaç kez, gökler, bulutlar, yıldızlar ve kuşlar gelip geçti seni beklerken. Aramızdan eksilenler de oldu, yeni yüzler de var seni bekleyenler içinde. Bu göklerin altında doğup seni beklerken büyüdük, düşe kalka, pişmanlıklar kadar kararlılıklarımızla da, iyiliklerimiz kadar hatalarımızla da, çiçekler kadar kan ve gözyaşıyla da, seni bekledik hep boy atan ekinler gibi.
Hoş geldin Ramazan, Hoş geldin tüm zamanların sırrı, Hoş geldin “bin aydan daha hayırlı Kadir Gecesi”nin hediyesini bizlere taşıyan seçilmiş vakit, Hoş geldin dünya gurbetimize…
Niyet ettik kulluğa. Niyet ettik Rabbimizin rızası için kendimizi tutmaya. Şu dar dünyada insanoğlunun el değdirmediği ne kalmış ki? El ve dil değdirmemeğe dünyaya, niyet ettik gün boyunca. Her şeyin sorumlusu onlarmış gibi kaçındık; beyaz iplikle siyah iplikten. Ve onların farkından. Siyah ile Beyazın arasındaki tüm kırçıllar bizimdi oysa, bizimdi kalp çarpıntılarımız, bizimdi arzular, bizimdi öfke, bizimdi tüm pişmanlıklarımız ve gözümüzü karartan hırslarımız. Bizimdi melekleri ağlatan tüm kan dökücülükler ve bozgunculuklar. Bizimdi siyah iplikle beyaz ipliğin arasındaki tüm kırçılları hayatın. İnsan olmak gri bir alaşımdı kararsızlıklarla yüklü. Nefsin tüm gri hücrelerini bağlamaya, gemlemeye yemin ettik dün gece. Ve gün boyu, bugün birinci günün işte; Beyaz ile Siyahı parmak uçlarından tanımak için gözlerimizi dört açtık…
***
Hoş geldin dikkat kesildiğimiz, Hoş geldin göz açıklığımız, Hoş geldin hafızamız…
“Yalnız Sana ibadet eder, Yalnız Senden yardım isteriz” ayetine büründük. Ramazan, kulluk bilincidir, zamanın Allah içinleştirilmesi. Bu ayetin rengiyle revnak bulmaya geldik. Allah’ın boyasıyla boyanıp, Kur’anı Kerim elbisesini giyinmeye geldik. Zamanın aynasında rü’yet eden nazlı hilali görmeye geldik. Yetimlerin yanına sokulmaya geldik, yoksulların omuzlarına konmuş meleklere selam vermeye niyet ettik, Allah’ın yardımını bekleyen kadın ve çocukların avazını işitmeye geldik. İçinden geçmeye geldik açlığın, yoksulluğun, dertlerin, elemlerin, kederlerin. İçinden geçerken tüm sızıların, karınca kararınca derman olmaya, elimizden geldiğince yaraları bağlayıp sarmaya, kendimizce derleyip toparlamaya geldik. İnsan olmaya geldik. Ellerimiz oysa, ellerimiz çok da büyük değildir, yani işlediğimiz tüm o büyük kabahatlerden küçüktür oysa ellerimiz. Ellerimizi Rabbe açarak büyütmeye geldik. Bir serin ırmağın kenarından su içer gibi, avuçlarımızı ırmağa daldırır gibi, duaları içmeye geldik… Rahmet yağsın avuçlarımıza, kirlenmişliğe tövbe etmeye geldik, ellerimizi yıkamaya.
Okumaya geldik. Her bir harfini kainatın. Saman çöpünden galaksilere, armutların üzerindeki ince tüylerden kehkeşanlara, sinek kanadından uzay yoluna kadar. İkram olmuş tüm nimetleri kalbimizde tek tek hatırlayıp, teşekkür etmeye geldik.
Annelerimizin ellerinden öpmeye, ayaklarının altındaki cennetlere yüz sermeye geldik. Babamızın iftar sofrasında ezan vaktini beklerken asla el sürmediğimiz zeytinin üstüne yeminler eden Rabbimize hamd etmeye geldik. Her şeyi Sahibine Malikine teslim etmeye geldik. Teslim olmaya geldik. Elimizdeki dünyayı, kırıp dökmeden yerli yerine bırakmaya geldik.
İşitmeye geldik. Rabbimizi. Ve Onun bize emanet ettiği tüm sesleri, garipleri, yetimleri, güçsüzleri, yolcuları, yoksulları, talebeleri, misafirleri, hastaları. Kapıyı açmaya geldik. Kapıyı çalan kimdir, aç bakim gelen kimdir?
Ooooo!
Buyur Allahım Buyur, Mülk de Senin Hamd de ve hiçbir ortağı olmayan Rab Sensin, Buyur Allahım Buyur…
SİBEL ERASLAN/STAR
