MEDYAGUNDEM.COM- Hasan Cemal ile Cengiz Çandar’ın maskesi daha ne nasıl inebilir ki? Bugün Star’da Ahmet Kekeç’in yazısını okuduğunuzda aklınıza gelecek ilk cümle sanırız bu olacak.
Yıllarca “Kürt dostu” görünen Çandar ve Cemal’in çözüm sürecinde nasıl bir “dönüşüm” geçirdiklerini anlamak isteyenler Kekeç’i okunmalı. “Gazetecilik değil, düşmanlık yapıyorlar” diyen Kekeç bu iki ismin neye hizmet ettiğini de sorguladı.
İşte satırbaşları:
(…)
“KÜRT NÖBETİNE” YATAN ARKADAŞLAR
Bayram bayram canlarını sıkacağım ama sıkılsın… “Kürt nöbetine” yatan arkadaşlardan söz ediyorum.
Mübalağa olmasın, Türkiye “Kürt hakları” sözünü onlardan duydu.
Bu alanda öncü rol oynadılar.
Bekaa’ya kaç kez gittiklerini, Abdullah Öcalan’la ne görüştüklerini kendileri yazıyor.
Bazen sınırlarını aşıp, militan bir tavır içine girdikleri de oldu.
Olsun…
Değil mi ki “bir hakkın iadesi” yönünde mesai sarf ediyorlardı, bu kadar aşırılık da tolere edilebilirdi.
Birinin bir kitabı var: “Kürtler.”
Bir gazeteci ağabeyimiz…
Hani, gazetesiyle ilişkisi kesilince, “Hayır, beni Başbakan kovdurmadı” diyen; Gezi Parkı kutuplaşmasından sonra fikir ve ahlak değiştirip, “Düzeltiyorum, beni Başbakan kovdurdu” mealinde yazılar yazan ağabeyimiz.
Kitabı, mühim bir kitaptır ama…
Katılmadığım çok husus var ama benzerleri arasında öne çıkan bir kitaptır.
Hiç üşenmedi, o yaşında kalkıp dağ bayır dolaştı, örgüt ileri gelenleriyle görüştü, militanlarla röportajlar yaptı, bölgeyi dolaşıp halkın nabzını tuttu, siyasilerin görüşlerini aldı ve ortaya emek mahsulü devasa bir kitap çıkardı.
Bu kitabı, Kürt cenahında da çok sevildi.
Çok takdir edildi.
Denilebilirse, tek başına bir örgüt gibi çalıştı ve Kürt meselesinin çözümüne “ciddi sayılabilecek” katkılarda bulundu.
Diğeri, daha militan bir arkadaş…
Ziyadesiyle cesur ve sözünü sakınmaz…
O da bir gazetede yazıyor.
Memleketin sayılı demokratlarından biri…
Bir vakitler, henüz kurulmuş bir partide teşkilatlanmadan sorumlu genel başkan yardımcısıydı. O dönemde de, Kürt meselesi konusunda cesur laflar ediyor; federasyondan, özerklikten, hatta kısmi bağımsızlıktan söz ediyordu. Bunları parti toplantılarında da gündeme getiriyordu.
Sonra (yıllar sonra) bir sivil toplum kuruluşunun siparişiyle “Kürt meselesi nasıl çözülür” konulu bir rapor hazırladı.
Bu raporda da, oldukça cesur öneriler vardı.
Üstelik “Ortadoğu konusunda uzman bir gazeteci” olarak biliniyordu ve uzmanlığı çerçevesinde, hem Kürt meselesine, hem de Ortadoğu sorununa ilişkin son derece öğretici yazılar yazdı.
BAŞBAKAN’I BU KEZ KÜRT SORUNUNU ÇÖZME İRADESİ GÖSTERDİĞİ İÇİN SUÇLAMAYA BAŞLADILAR
Sonra bir şey oldu…
Başbakan İmralı’yı muhatap aldı ve müzakere sürecini başlattı.
Ne olduysa, bundan sonra oldu işte…
Dün “Kürt sorununu çözmemekle” suçladıkları Başbakan’ı, bu kez Kürt sorununu çözme iradesi gösterdiği için suçlamaya başladılar.
Mesleğin “en ilkeli kalemleri” olarak biliniyorlardı üstelik.
Biri dağa çıktı, “Başbakan sizi satacak” turları atmaya başladı.
Diğeri, “İslam kardeşliği Kürt sorununu çözer mi hiç?” demeye getiren acayip laikçi yazılar yazmaya başladı.
Düne kadar Musa Anter ismini ağızlarından düşürmezlerdi.
Konuya sempati katmak için de, “Ape Musa” şeklinde yazılar yazarlardı.
Musa Anter cinayetinin failleri ortaya çıktı, arkadaşlarımızdan tek satır yazı yok.
Burada, Mustafa Karaalioğlu’nun sorusunu tekrarlamak gerekiyor:
Kürtler üzerinden kariyer yapan arkadaşlarımız, Musa Anter olayına neden tepkisiz kaldılar?
Cevabın ne olduğunu biliyorsunuz:
Musa Anter olayı, “Başbakan pataklama fırsatı” vermediği için…
(…)
